منظر دلهـای ماست کرببـلای حـسـین           مـرغ دل مـا زنـد پـر به هـوای حـسـین

یک نگه کـربلا به بود از صد بهشـت           جنت اهل دل است صحن وسرای حسین

دیدن باغ بهشـت مـژده به زاهـد دهیـد            زاهد و حور و قصور، ما و لقای حسین

ملک سلیـمان بود در نـظـرش بی بهــا            انـکـه گــدایی کـنـد پــیـش گدای حسین

هرکه رود کربلا بوسه به خاکش زنـد            بشنود از قدسـیان بانگ و نـوای حسین

چون به عزا خانه اش پا نهی آهسته نه            بــال مـلائـک بود فـرش عـزای حـسین

خنده کنان می رود روز جزا در بهشت           هر که به دنـیـا کنـد گـریـه برای حـسین

غم نخورد بعد از این بهر سـرای دگر           آن که شکوهی شود نوحه سرای حسین